Hoe is het met... Martijn als leerkracht in coronatijd?
Hoe is het met....? In deze serie zoomen we met enkele mensen vanuit de vitale of juist kwetsbare beroepsgroepen in op de huidige situatie van de coronacrisis. Vandaag vertelt meester Martijn hoe hij aanvankelijk het niet geloofde... “Meester, ik denk echt dat de scholen dichtgaan”, zei een jochie uit de groep. “Nee joh,” zei ik in mijn naïviteit, “de laatste keer dat ze dat gedaan hebben was tijdens de Tweede Wereldoorlog.” Maar hij had gelijk. Scholen dicht, thuisonderwijs een feit.
Misschien tot maandag!
“Misschien tot maandag!”, riepen we grappend naar elkaar aan het einde van de vrijdag. Het was vrijdag 13 maart en de kinderen van groep 8 van de Paasbergschool in Ede waren al flink onrustig over de situatie rondom het Coronavirus. Ze mochten opeens niet meer sporten en er was onzekerheid over andere activiteiten. “Meester, ik denk echt dat de scholen dichtgaan”, zei een jochie uit de groep. “Nee joh,” zei ik in mijn naïviteit, “de laatste keer dat ze dat gedaan hebben was tijdens de Tweede Wereldoorlog.” Maar hij had gelijk. Scholen dicht, thuisonderwijs een feit.
Thuisonderwijs…oef... dat wordt een grote uitdaging dacht ik bij mijzelf.
Maandag 16 maart liep ik een lege school binnen. Het tijdstip waarop normaal kinderstemmen de school vullen met zingen tijdens de weekopening, zaten mijn collega’s en ik nu met elkaar te sparren over het fenomeen thuisonderwijs. Verwachtingen werden uitgesproken, zorgen werden gedeeld en er werden mogelijkheden gecreëerd. Wat is het toch belangrijk om een goed team te hebben met een hart voor kinderen en ouders.
Op dinsdag 17 maart mochten de kinderen hun werkpakketten ophalen, zodat ze thuis aan de slag konden gaan. Het was fijn om de kinderen even te zien en heel kort te spreken. Sommige kinderen beseften het nog niet helemaal, anderen waren verdrietig. En zo begon het avontuur van thuisonderwijs. Instructiefilmpjes maken, vragen online beantwoorden en videobellen.
Na een aantal weken thuisonderwijs, wordt het meer routine. Het lijkt te wennen, maar leuk vind ik het niet. Ik mis de interactie met de kinderen, het contact met ouders en de gezelligheid met mijn collega’s.
Naast mijn werk lagen ook mijn buitenschoolse activiteiten stil. Het was een heel onwerkelijke situatie en gaf mij geen fijn gevoel. Hoe zal dit verdergaan?
Naarmate de weken verstrijken, het thuisonderwijs structuur heeft gekregen en de agenda nog steeds leeg is, merk ik dat die rust mij heel goed doet. Deze situatie heeft mij aan het denken gezet. Even niks meer moeten, geen druk en meer tijd voor God. Ik hoop dat ik dat gevoel en die ervaring vast kan houden. Ik besef mij dat ik makkelijk praten heb.
Ik heb geen kinderen, die ik naast mijn werk thuisonderwijs moet geven of bezig moet houden. Er zijn gezinnen die in deze tijd helemaal niet tot rust komen. Ook gaat mijn hart uit naar kinderen voor wie het thuiszitten helemaal niet prettig is door welke omstandigheden dan ook.
Laten we voor elkaar bidden, maar laten we zeker God danken. Dat Hij in deze crisissituatie onze Vader is waarbij we rust mogen zoeken en waarbij wij al onze zorgen neer mogen leggen. “Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust, van Hem komt mijn redding. Hij alleen is mijn rots en mijn redding, mijn burcht, nooit zal ik wankelen.” Psalm 62:2-3 (NBV).
Ik verlang naar maandag 11 mei, dat ik de kinderen weer mag zien, weer mag lesgeven en mag genieten van dit geweldige beroep.
“Misschien Tot maandag 11 mei!”
Martijn Schilder
E. mschilder@paasbergschool.nl
Martijn Schilder is oud-bestuurslid van de ChristenUnie Ede en leerkracht van groep 8 op de Paasbergschool in Ede.
