Hoe is het met... Eelco als pastoraal toeruster en jeugdwerker in een kerk in coronatijd?
Hoe is het met....? In deze serie zoomen we met enkele mensen vanuit de vitale of juist kwetsbare beroepsgroepen in op de huidige situatie van de coronacrisis. Vandaag neemt Eelco ons mee en blikt terug op de afgelopen tijd. Eelco Poelarends: "Een tijdje geleden postte ik op facebook dat deze coronatijd me doet denken aan één groot kloosterweekend. Iedereen zit in quarantaine in zijn eigen kloostercel (of woning). Het klinkt misschien wat vreemd als je ons gezinsleven op dit moment zou zien - met vier jonge kinderen en een baby op komst - maar ik voel rust.
Deze rust groeit in het meebewegen in de golven van een drukke dag. Net als de getijden in een klooster. Hierbij onderscheid ik drie soorten van stiltes. Eerst vind ik het fijn dat er meer rust is, heerlijk met de kids in de speeltuin, lekker in het zonnetje even de ruimte nemen. Maar door die groeiende rust merk ik bij mezelf onrust: ik voel angst, eenzaamheid of onrust. Het brengt onbewuste vragen bij me naar boven die er al langer leefden.
De eerste neiging is om ervan weg te vluchten. Maar ik heb ook geleerd om die gevoelens te leren voelen en de vragen niet direct te willen beantwoorden. Het is goed voor mijzelf en met de mensen waar ik mee werk en leef. Vanuit Come Alive geef ik pastorale begeleiding en toerusting, waar ik mensen ook leer omgaan met gevoelens en vragen die bij hen leven in relatie tot God. Dit is een stuk lastiger nu live ontmoetingen niet altijd mogelijk zijn.
De live ontmoetingen waren ook niet mogelijk in mijn andere baan. Ik werk als jeugdwerker in de NGK de Proosdij. Alle jeugdwerk activiteiten hebben we aan het begin van de coroancrisis stilgelegd. We gingen vervolgens op zoek naar digitale werkvormen waarbij het contact met de jongeren de eerste prioriteit kreeg. Daarbinnen is het de uitdaging voor de jeugdleiders het verhaal van God, het leven van de jongere en henzelf in deze tijd te verbinden.
Deze tijd van stilte brengt de vraag bij mij naar boven wat de essentie is van kerk-zijn en het jeugdwerk daarbinnen. De vraag waarom we de dingen doen zoals we ze doen, houd me op een positieve manier bezig. Concrete antwoorden heb ik nog niet. Maar lukt het me om een vraag (voor een tijd) onbeantwoord te laten?
Ik denk dat dit ook goed zou zijn voor ons als samenleving. Lukt het ons als samenleving om stil te staan bij de gevoelens die er bij onszelf en in de maatschappij leven? Durven we de vragen te stellen waar we geen antwoorden op weten? Durven we machteloosheid in de ogen te kijken?
Het is mijn overtuiging dat hierin de cadeaus van deze tijd te vinden zijn.
Eelco Poelarends
E. comealive@eelcopoelarends.nl
