Kiezen voor wat echt telt: rechtvaardiger migratiebeleid
Regelmatig probeer ik me er een voorstelling van te maken: Dreigende omstandigheden, leven in angst, uiteindelijk de keuze maken om alles achter te laten en weg te vluchten van huis. Daarna een plek vinden waar onderdak is. Eerst misschien nog wel opgelucht zijn, iets van veiligheid ervaren. En dan de confrontatie met gebrek aan voorzieningen, barre weersomstandigheden.
Onzekerheid die voortduurt en weinig perspectief. Als dat op me inwerkt maakt me dat verdrietig. Want ik weet dat dit dagelijkse realiteit is voor mannen, vrouwen én kinderen. Terwijl de lente zich aandient, met de zon op mijn gezicht, denk ik terug aan de koude wintermaanden en de beelden die daarbij hoorden: Overvolle kampen, ondergelopen tenten en uren in de rij voor eten. Ik zoek naar de menselijke waardigheid daarin, maar zie er weinig van terug. Dat moet en dat kán anders.
Droog, warm en veilig.
Voor de goede orde: Vluchtelingen beschermen is een gezamenlijke internationale verantwoordelijkheid. De werkelijkheid is echter dat de armste landen de zwaarste lasten dragen. Het overgrote merendeel van de vluchtelingen verblijft namelijk in de regio; arme landen met overvolle vluchtelingenkampen en uitzichtloze situaties. Een klein deel reist daarom door naar Europa. Maar ook hier is de bescherming van vluchtelingen niet zoals dat in het VN-vluchtelingenverdrag is vastgesteld. Met als gevolg een vluchtelingenbeleid dat vastloopt aan de grenzen van Europa. Daar waar wij droog, warm en veilig kunnen leven.
Ik realiseer me dat er geen makkelijke oplossing is voor dat ‘anders’. Een veilige plek bieden aan slachtoffers van rampen, oorlog, vervolging en onderdrukking is niet makkelijk. Maar het is mijn overtuiging dat we dit wel moeten doen. Door in te zetten op duidelijke afspraken over Europese herverdeling, maar niet weg te lopen voor onze eigen verantwoordelijkheid als het ingewikkeld is om tot die afspraken te komen. Door te investeren in de IND en haar medewerkers, zodat asielverzoeken snel, deskundig, onafhankelijk en met voldoende zorg in behandeling genomen kunnen worden. Door ondersteuning van de opvang in de regio en door criteria te hanteren voor opvang in aanmeldcentra langs de randen van de Europese buitengrenzen. Opvang daar moet voor iedereen droog, warm en veilig zijn. Dat het nodig is deze basisvoorwaarden expliciet te benoemen vind ik treurig, maar het helpt een einde te maken aan schrijnende situaties als op Lesbos. Door alleenstaande minderjarige vluchtelingen wél een veilige plek te bieden in Nederland. Door niet weg te kijken van menselijke onwaardigheid en ons deel te doen.
Dit gaat om mensen zoals u en ik. En dat besef drijft me. Het onrecht van mensenrechtenschendingen en gebrek aan bescherming van vluchtelingen zet me in beweging. De bestrijding van dat onrecht is waar ik mij vol voor in wil zetten. Want zoals gezegd: het kán en moet anders!
De ChristenUnie heeft deze hoopvolle keuze: We willen een rechtvaardiger migratiebeleid, met meer grip. Waarin we ruimhartig kwetsbare vluchtelingen opvangen en een einde maken aan inhumane omstandigheden zoals op Lesbos. Strenger omgaan met arbeidsmigratie en het onrecht dat daarmee samenhangt. En betere integratie door kleinschalige lokale opvang, in plaats van grote asielzoekerscentra
Dirjanne van Drongelen, raadslid
E: dirjanne.van.drongelen@ede.nl
