Column 'Kerkvenster': Het licht zien.
Afgelopen maandag was raadslid Sandra Kooij bij het radioprogramma Kerkvenster. Met het oog op de komende kerstdagen sprak zij een boeiende column uit over het thema: 'Het licht zien' Lees hier haar hele column.
Het Licht zien
Een oude rabbi vroeg eens aan zijn leerlingen:
“Hoe kun je weten op welk moment de nacht ten einde is en de dag begint?”
“Is dat als je uit de verte een hond van een schaap kunt onderscheiden?”, zei de eerste leerling.
“Nee”, zei de rabbi.
“Is het als je van verre een dadelboom van een vijgenboom kunt onderscheiden?”, vroeg een ander.
“Nee”, zei de rabbi opnieuw.
“Maar wat dan?” vroegen de leerlingen.
“Het is als je in het gezicht van een mens kunt kijken en daarin je zuster of je broeder ziet. Tot dan is de nacht nog bij ons.”
Wanneer is deze nacht ten einde? Wanneer begint een nieuwe dag? Deze verzuchting hoorde je zaterdagavond bijna door Nederland gaan. Tijdens de zoveelste persconferentie werd een harde lockdown aangekondigd, tot 14 januari.
Voor velen opnieuw een nachtmerrie is: weer je winkel of restaurant moeten sluiten, geen optredens kunnen geven, alweer niet naar school, geen feestjes met vrienden, veel thuis zitten en dat is soms niet makkelijk…
We missen contacten, dichtbij elkaar zijn, de ander in de ogen kunnen kijken. Juist dit maakt de woorden van de rabbi pijnlijk: de nacht is ten einde als je dicht bij een medemens, een ander, bent. En die verbondenheid is in deze tijd moeilijker dan ooit. Afstand houden, zo min mogelijk mensen bezoeken of thuis ontvangen, het zijn noodzakelijke, maar verdrietige maatregelen.
Maar er is niet alleen letterlijk afstand tussen mensen. Tijdens de coronacrisis, die nu alweer bijna twee jaar duurt, wordt duidelijk dat de samenleving polariseert. Er lijkt een steeds grotere tweedeling te ontstaan van mensen die voor of tegen het coronabeleid zijn, die wel of geen vertrouwen in de regering hebben, die wel of geen huis kunnen kopen of huren, die wel of niet geloven in de klimaatcrisis, en ga zo maar door…
En kijken we de ander dan nog in de ogen, herkennen we de ander nog als zuster of broeder, als medemens? Ik denk dat de ‘nacht van polarisatie’ nog donkerder is dan de ‘nacht van corona’. Als we de ander niet meer aankijken, niet meer nieuwsgierig zijn naar zijn of haar verhaal, niet meer samen delen in zorgen en vreugde, in armoede en welvaart is het pas echt donker in ons land.
En toch…het eeuwenoude Kerstverhaal vertelt dat Jezus midden in de nacht is geboren. Hij kwam om de afstand tussen God en de wereld, een kloof die ons voorstellingsvermogen ver te boven gaat, te dichten. Zijn Licht breekt dwars door alles heen en zet alles, ook onszelf en de ander, in een ander licht. Het licht dat middenin de nacht voor ons de dag al een beetje doet aanbreken.
Niet dat dan alle problemen zijn opgelost en alle moeilijkheden zijn verdwenen. Maar laten we in deze laatste week van Advent, op weg naar Kerst, elkaar niet loslaten. Bel iemand op, stuur een kaartje, luister naar iemands verhaal, breng een bloemetje of een maaltijd, ook als je elkaar niet begrijpt of anders in het leven staat.
Waar mensen elkaars lichtpunten zijn,
daar krijgt God, het Licht, een nieuw gezicht
dat ziet en zegt: ‘Houd moed heb lief.’
