De koffers (uit)pakken
Waarschijnlijk zijn bij de meeste vakantiegangers de koffers uitgepakt en is de was gedaan. Langzaamaan komt de structuur van alledag weer terug. Ik doe in ieder geval een poging. Wat is het een zegen om tot rust te kunnen komen en om op vakantie te kunnen gaan! Ondertussen blijven de foto’s en berichten binnenkomen over mensen die met of zonder koffer heen en weer gesleept worden.
Dagelijks zien we beelden van wat we ‘de asielcrisis’ noemen. Mensen die buiten slapen en dan weer in een bus voor een paar nachten verplaatst worden. Zoover zal geen hoge waardering geven voor de onderkomens op het gebied van hygiëne, faciliteiten, recreatie en staat van het sanitair. En wat word ik boos en verdrietig van alle sentimenten die worden opgeroepen. Alsof er een invasie van asielzoekers zou zijn.
De overheid dwingt inmiddels gemeenten om opvangplekken te creëren. Soms resulterend in tijdelijke plekken voor grote groepen mensen. Maar structureel gaat er heel wat mis, ondanks het harde werk van gemeenten, het COA, het Rode Kruis en vele vrijwilligers. Uiteindelijk betalen we als samenleving een hoge prijs voor dit gestuntel. Mensen raken verder getraumatiseerd, integratie duurt langer en weerstand neemt toe.
Op sociale media werd de vraag gesteld wat Ede doet in deze crisis. De gemeente Ede voldoet aan haar taakstelling om statushouders te huisvesten, dus dat lijkt in orde. Maar structurele opvang van asielzoekers is er nu nog niet. De opvang in Deelen zal ook tijdelijk zijn. Natuurlijk moet je onderscheid maken tussen aanmeldlocaties zoals Ter Apel en opvanglocaties. Voor de aanmeldlocaties hopen we dat het kabinet snel met een goed doordacht plan gaat komen voor de lange termijn. Met visie voor het verschil tussen kansrijke asielzoekers en hen die met een kortere asielprocedure beter terug kunnen gaan.
Ik heb de verwende gewoonte om na de vakantie alweer te dromen van een volgende bestemming. Dit keer dagdroomde ik met een fractielid over een bestemming voor hen die toevlucht zoeken in onze gemeente… We dromen van een structurele kleinschalige woonlocatie. Niet in een uithoek, maar midden in de samenleving. Woningen waar ook mensen terecht kunnen die tijdelijk onderdak willen, bijvoorbeeld vanwege een scheiding. Waar plek is voor gemotiveerde medebewoners die helpen bij de integratie tegen een lage huur. Waar kinderen in de buurt kunnen spelen met andere kinderen die er al langer wonen. Een plek met gemeenschappelijke ruimtes voor asielzoekers én buurtbewoners.
Weerstand tegen grote opvanglocaties is heel begrijpelijk. Helaas zijn ze in crisistijden nodig, maar ideaal zijn ze zeker niet. Zo snel mogelijk het ‘gewone leven leven’, je was kunnen doen, je koffers uitpakken. Dát is goed voor mensen en zal de aansluiting bij de samenleving ten goede komen.
We gaan het raadswerk weer oppakken met grote dromen.
