Column: 'Zelfredzaamheid'
Als gemeenteraadslid kom ik het begrip zelfredzaamheid regelmatig tegen in plannen en beleid van de gemeente. Als ik de betekenis van het woord opzoek, staat er: Zelfredzaamheid is het vermogen van iemand om voor zichzelf te zorgen. Men kan eigen problemen oplossen en gaat zelfstandig door het leven, ofwel weet zichzelf te redden. Over dit onderwerp sprak Sandra Kooij een column uit in het programma 'Kerkvenster' op Ede FM. Lees hier haar hele bijdrage.
Een van de doelen van de overheid is het bevorderen van de zelfredzaamheid van inwoners. Ondersteuning en hulp zijn dan alleen voor noodgevallen en tijdelijk, totdat iemand het weer zelf kan of met ondersteuning vanuit het eigen netwerk. Dat kan bijvoorbeeld gaan om betaald werk, zelfstandig en zo lang mogelijk thuis wonen, opvoeding of psychische nood.
Het klinkt aantrekkelijk voor jezelf kunnen zorgen, jezelf kunnen redden, onafhankelijk zijn. Wie wil dat nou niet: een leven zonder grote beperkingen of problemen die je niet meer zelf op kunt lossen. Maar is het realistisch? Bevordert de nadruk op zelfredzaamheid een goede samenleving voor iedereen?
De laatste tijd klinkt er steeds meer kritiek. De overheid overschat de zelfredzaamheid van burgers. Niet iedereen heeft een groot netwerk dat kan helpen. De regelgeving is vaak zo ingewikkeld dat je bijna een HBO-opleiding moet hebben om de zorg voor je gehandicapte kind te organiseren. Betaald werk is niet voor iedereen een haalbaar doel.
Maar het is te gemakkelijk om in deze kritiek alleen naar de overheid te wijzen. We zijn allemaal verantwoordelijk voor een goede samenleving. Proberen wij eigenlijk ook vaak niet alleen onszelf te redden of hebben we ook nog tijd en aandacht voor de ander? Gaan we mee in de liberale gedachte dat iedereen voor zichzelf verantwoordelijk is en dezelfde kansen heeft? Of geven we het sociaal-christelijke geluid weer meer ruimte?
Tijdens de eerste lockdownperiode afgelopen voorjaar ontstonden er heel veel mooie initiatieven om elkaar niet alleen te laten, om elkaar te helpen. Je zag een spontane samenwerking tussen ondernemers, overheid, burgers en kerken. We ontdekten weer dat helpen en geholpen worden een goed gevoel geeft, dat het ons als mensen aan elkaar verbindt.
Onderlinge zorg is primair de verantwoordelijkheid van mensen, families, vrienden, kerken en andere verbanden. De overheid moet die onderlinge betrokkenheid ruimte geven en stimuleren. Zij kan de samenleving het beste ondersteunen door maatwerk en een veerkrachtig vangnet.
Daar wil ik me ook als raadslid voor de ChristenUnie in Ede voor blijven inzetten. Voor een samenleving waarin ruimte en vertrouwen is om je talenten te ontwikkelen en mee te werken, maar ook om elkaar tot een hand en een voet te zijn. De mens is gemaakt om in relatie te leven, met elkaar en met God. Juist in deze tijd van Advent mogen we extra beseffen dat uiteindelijk niemand zelfredzaamheid is. We hebben allemaal een Redder nodig. Een Redder die in onze wereld kwam als een kwetsbare baby.
Sandra Kooij, raadslid
E: sandra.kooij@ede.nl
